چرا از تنهایی متنفریم؟

آیا می دانید زمانی که دچار انزوای فیزیکی و اجتماعی می شوید، چه اتفافی برای ذهنتان رخ می دهد؟

تنهایی پاسخی پیچیده و عمدتاً ناخوشایند به انزوا یا کمبود هم صحبت است. تنهایی حالتی است که در آن فرد احساس پوچی و انزوا را تجربه می کند. این پاسخ معمولاً شامل احساس اضطراب از کمبود ارتباط با دیگری است. البته این احساس ممکن است زمانی که فرد در اطراف خود افرادی را دارد نیز وجود داشته باشد. تنهایی می‌تواند حاصل عوامل مختلفی چون عوامل اجتماعی، ذهنی و احساسی باشد.

گفته می‌شود بیش از ۵۰ درصد انسان‌ها در برهه‌‎ای از زندگی خود شدیدا احساس تنهایی می‌‎کنند. تنهایی مسئله‌‎ای رایج است، اما بسیاری از ما از تاثیرات آن آگاه نیستیم. تنهایی بر عملکرد دستگاه ایمنی بدن تاثیر می‌گذارد و باعث می‌شود که افراد تنها در طولانی‌مدت به بیماری‌های مختلف مبتلا شوند. 

در تنهایی، ما تمایل داریم تا افراد تنهای اطرافمان را شناسایی کنیم. پژوهش انجام‌ شده در یک بازه شش ماهه نشان داد که افراد تنها بیشتر به شبکه‌های اجتماعی روی می‌آورند. بنابراین شاید بتوان حدس زد که اعضای شبکه‌های اجتماعی آدم‌های تنهاتری هستند. 

پردازش احساسات و اتاق انزوا

اتاق انزوا یک جعبه ی تاریک و بدون پنجره است و اندازه اش آنقدری هست که یک انسان بالغ را در خودش جای دهد. شخص به صورت برهنه و یا نیمه برهنه در محلول نمک ولرم دراز می کشد. این محلول حس شناور بودن را به شخص می دهد. تاریکی به میزانی است که شما هیچ چیز را نمی بینید. هیچ بو، مزه و صدایی در آن جا وجود ندارد. فلسفه ی این طراحی این است که محرک های حسی را تا حد ممکن به حداقل برساند.

از دیدگاه روان شناسی، مغز انسان برای پردازش اطلاعات حسی طراحی شده است. در ساده ترین حالت می توان حواس پنجگانه را نام برد. به بیان دیگر مغز ما به منظور پردازش احساسات، تکامل یافته است.این اطلاعات پردازش شده به ما کمک می کنند تا راهمان را در این جهان پیدا کنیم. انسان ها اجتماعی ترین موجودات بر روی این سیاره هستند، بنابراین بسیاری از تصمیم های ما در اجتماع صورت می گیرد.

مغزهای قدیمی، مشکلات جدید

دست کم برای پنج میلیون سال، انسان ها با مشکلات مربوط به سازگاری با محیط که از محیط اجتماعی نشات می گیرند، دست و پنجه نرم می کرده اند. به همین خاطر ما یک خزانه ی روان شناسی ایجاد کرده ایم که شامل مکانیسم هایی است که برای حل این مشکلات اجتماعی، طراحی شده اند.

راه حل های انسانی زیادی در زمینه ی روان شناسی برای حل مشکلات اجتماعی وجود دارد ولی هنوز راه حلی برای رفع انزوای اجتماعی و فیزیکی طراحی نشده است. همین مسئله است که باعث افزایش بیماری های روانی در سلول های انفرادی زندان ها می شود.

سلول های انفرادی اساسا به منظور کنترل زندانی هایی که نظم را بر هم می زنند ایجاد شده است. در این روش زندانی را در یک سلول کوچک، بدون هیچ ارتباطی با دیگران قرار می دهند. این روش پیامدهای منفی زیادی برای فرد دارد. انزوای اجتماعی ممکن است باعث مشکلات روانی از جمله افسردگی، اضطراب و دلهره و خودآزاری شود.

در سال ۱۹۷۱ پزشکی تصمیم گرفت تا بر روی زندانیان آزمایشی انجام دهد. او یکی از زندانیان را با اطلاع خود فرد، برای تنبیه به سلول انفرادی که در واقع یک کمد لباس بود فرستاد. با این وجود زندانی از لحاظ احساسی دچار آسیب شده بود، طوری که پزشک بارها به او یادآوری کرد که این تنها یک آزمایش بوده است.

منبع : www.psychologytoday.com